Film Red Desert režirao je 1964. godine Michelangelo Antonioni. Kao i u mnogim njegovim drugim filmovima, estetika je na zavidnom nivou, a posebno je pažnju obratio na modu. Monica Vitti, glumica koja se pojavljivala I u drugim njegovim ostvarenjima, ovdje se svojom blagom, ali izuzetnom ljepotom, kao i nesumnjivim talentom, pokazala kao pravi odabir za ulogu psihički nestabilne žene izolovane u svom svijetu koji se kosi sa „stvarnim”.
Treba imati na umu da je ovo prvi film u boji Antonionija. Moda se u prethodnim ostvarenjima više ogledala u oblicima, i gotovo da je činila isti onaj efekat koji u njegovim ostvarenjima daje prikaz arhitektonskih dijela. Sada je boja omogućila da se moda istakne i nametne u prvi plan, da se sudara sa sivilom grada, ili da protivrječi jarko obojenim enterijerima.
Jednostavna, italijanska, monohromna ali ipak topla, taj nenametljivi stil briljantan u detaljima – u V izrezu na leđima, mekoj bijeloj čipki oko vrata, kvalitetnim kožnim cipelama, nezaboravnoj zelenoj boji kaputa – ponekad prati glumicu, a ponekad se suprotstavlja njenim strahovima prodornošću i sigurnošću, a njenim nemirima istančanim redom i ukusom.
Taj red se narušava u genijalnom filmskom trenutku: majka za sina izmišlja priču o usamljenoj djevojčici punoj života na ostrvu daleko od svih; vizualizacijom priče u toku pripovijedanja stvara se efekat filma u filmu. Boje postaju jarke i samostalne, a život ljepši no dalek. Mlado tijelo izmišljene djevojčice, vjerovatno majčinog alter-ega, oslobađa se svih konvencija, odjeće, dakle i mode, a u mašti oboljele žene pustinja svakodnevnog života pretvara se u plavu, životnu vodu.
