U staroj Kini, posebno u Tang dinastiji lepotice su praktikovale sedam koraka u nanošenju šminke: puder kao osnova, nanošenje boje na lice, tamnjenje obrva, nanošenje zlatnog ili cvetnog praha na čelo, bojenje rupica na obrazima, ukrašavanje obraza, nanošenje boje na usne i iscrtavanje čela. Kineskinje i Kinezi su najčešće koristili puder od pirinča da bi bojili u belo svoje lice, obrve su brijali, zube bojili u zlatno ili crno, a na kosu nanosili kanu.
“A woman without paint is like food without salt.” – Platon
Ako se oči smatraju ogledalom duše onda su usne ogledalo nečijeg karaktera i temperamenta. Usne su uvek bile važan ukras lica, a nanošenje ruža ili balzama ima dugačku istoriju. Veruje se da je šminkanje usana prvobitno upražnjavano da bi se udovoljilo Bogovima, dakle u religijske svrhe. Kako je vreme prolazilo, ljudi su shvatili da šminkanje usana donosi živost duha ali i otkriva nečiji socijalni status. Kao posledica svega ovoga, različiti materijali za pravljenje proizvoda za usne stalno su testirani i korišćeni kako bi usne učinili crvenijim i sjajnijim, te je tako nastala kineska umetnost šminkanja usana. Treba istaći da je u ranoj fazi balzam za usne najčešće ali ne i isključivo korišćen od strane žena. Ova mešavina, lepljive teksture se nanosila zbog suvog vazduha, niskih temperatura i vetra. Osnovna svrha balzama za usne je bila, baš kao i danas da se obezbedi tanki sloj zaštite na površini kao odbranu od spoljašnjih izlaganja.
Tokom istorije, u sastav šminke koja se koristila ulazio je sirovi materijal cinober, čiji je hemijski sastav živin sulfid ( HgS ). Proizvodio se u Hunanu, Guidžou i u Sečuan provinciji, a rezulat je bila savršena boja za usne. Cinoberu je nedostajala jaka veza zbog čega je brzo nestajao sa usana. Kasnije, kroz istoriju, u smesu su dodavani mineralni vosak i životinjska mast, što je cinoberu omogućilo jaku vezu i činilo ga vodootpornim. Prvi balzam za usne nije bio kao današnji karmini, već je to bila pasta koja je skladištena u određene kontejnere. Nakon Sui dinastije (589-618) i Tang dinastije, neki balzami za usne su proizvedeni u čvrstom stanju i smešteni u tubu. Pošto je tuba bila zgodna za upotrebu, ovaj novi tip je osvojio najviše pristalica i postao sve popularniji. Proizvodnja balzama za usne nije pretrpela velike promene sve do modernog doba. Balzam za usne u staroj Kini takođe je bio obogaćen fantastičnim mirisima. U Južnoj dinastiji (386-581) u sirove materijale je uključen i cvet ageratum (goruća ljubav) i karanfilić, a u Tang dinastiji, u balzam za usne dodavani su veštački mirisi. Obrve su uvek zauzimale prvo mesto kada je reč o kineskoj estetici lica. Svaki stil ima i svoj naziv. Obrve koje su u vreme Tang dinastije bojene u crno nazivane su daimei i bile su dugačke, elegantne obrve su se nazivale emei, a guangmei obrve su bile kratke i tanke. Ornamentalni dezeni koje su lepotice iz vremena Tang dinastije stavljale na čelo, bili su najčešće pera ptica ili crni papir, a ponekada školjka, riblja kost ili neki drugi motiv. Prostor za inovacije u ovim modernim trendovima šminkanja, bio je iscrpljen do kraja vladavine Tang dinastije. Tada su žene prestale da koriste puder i počele da boje usne u crnu boju što je naglašavalo žensku lepotu.
Do 1949. godine, pogotovu za vreme Kulturne revolucije, period između 1966. i 1976. godine, šminkanje žena se karakterisalo kao „dekadentni kapitalizam“. Sve do 1978. godine kada je Kina započela ekonomske reforme otvorila su se vrata praksi šminkanja. Danas se većina Kineskinja koje žive u urbanim delovima Kine ne šminkaju redovno, šminkaju se najčešće u specijalnim prilikama, a i tada je to obično diskretna šminka. Kozmetička proizvodnja je vođena ekonomskim rastom i prilivom novca, višim nivoom obrazovanja i rastućim brojem Kineskinja koje rade u uslužnom sektoru i koje žele da budu reprezentativne pred klijentima. Rast je uslovljen i kulturnim uticajima sa Zapada, Japana i Koreje. Prava motivacija zašto se Kineskinje šminkaju jeste da dobiju samopouzdanje ili da izraze individualnost.
Glavne barijere za dalji razvoj šminke i boja u kineskoj kozmetici uključuje i tipove kože i probleme vezane za kožu Kineskinja – jer je prošireno mišljenje da šminkanje može da našteti koži. Kineskinjama je čist, prozračan ten ideal jer je on kroz čitavu istoriju odraz lepote i neizostavni deo njihove kulture. Proučavajući temu šminkanja u staroj Kini, još jednom sam se uverila da je ova civilizacija kolevka gotovo svega što danas gledamo oko nas i koristimo svakodnevno. Iscrtavanje i bojenje obrva koje je popularno već neko vreme, kako kod nas tako i u svetu, veoma asocira na iscrtane obrve iz vremena Tang dinastije, zar ne? Hoće li moderno doba iznedriti nešto novo ili ćemo i dalje živeti na temeljima lepote starih civilizacija?
