Meridijani tela ili veze organizma

Mnogi od vas su čuli ili poseduju određena predznanja o dalekom istoku, njihovoj filozofiji, načinu razmišljnja a primetan je i uticaj koji postoji u svakodnevnom životu, koga možda nismo ni svesni. Kako bi opisali praktikovanje određenih tehnika u okviru funkcionisanja datih principa veoma često koristimo izraz tradicionalna medicina.

Konkretno, kineska tradicionalna medicina faktički stara je koliko i samo kinesko društvo i ona u sebi objedinjava više različitih modaliteta; savremenog i tradicionalnog načina lečenja. Ona je spoj objedinjene primene brojnih tehnika i teorijskih postavki koji svoje korene imaju u drevnoj kineskoj filozofiji (taoizmu), čije osnovne postavke datiraju od pre više od 5.000 godina.

Prema podacima Svetske zdravstvene organizacije (SZO), tradicionalna kineska medicina je u potpunosti integrisana u kineski zdravstveni sistem i oko 95% bolnica u Kini primenjuje ovakav sistem u praksi. Teorijske postavke tradicionalne kineske medicine mogu se podeliti na sedam glavnih učenja, od kojih je svaka neodvojivi deo jedinstvene teorije kineske medicine:

Koncepcija „Wu – Xing“ sistem 5 elemenata (voda, vatra, drvo, metal , zemlja)
Koncepcija „Jin – Jang“ ,
Učenje o energiji „Či“,
Učenje o „Cin – Lo“, o vezama (meredijanima) u organizmu,
Učenje „Džan – Fu“, o gustim i šupljim unutrašnjim organima,
Klasifikacija sindroma oboljenja,
Uzroci i mehanizmi razvoja bolesti.

U ovom tekstu osvrnućemo se na učenje o „Cin—Lo“, o vezama i vremenskom okviru maksimalne aktivnosti energije određenih organa unutar ljudskog tela.

Učenje o meridijanima je osnovni deo istočne medicine, tesno povezane sa učenjem o životnoj energiji Či. U delekoj prošlosti primećeno je da se na telu bolesnog čoveka mogu pronaći delovi, čijim pritiskanjem se javlja bol. Delovanjem na te delove dolazi do poboljšanja stanja bolesnika i u krajnjem slučaju, ozdravljenja.

Lekari Starog Istoka smatrali su da se ubadanjem kože na tim delovima otvara izlaz za patogeni princip iz organizma čoveka, a paljenje ubija taj princip.

Kasnije je u rasporedu tih tačaka pronađen određen red: one su smeštene po linijama koje su nazvane meridijanima ili kanalima. Zatim je otkiveno da tačke i kanali odgovaraju glavnim unutrašnjim organima. U početku je bilo deset kanala, oni su korespondirali sa pet organa Džan, pet organa Fu kao i nezavisno od njih i pet glavnih organa.

Kasnije je otkriveno da se ne mogu sve utvrđene funkcije podvesti pod ovih deset organa. Tako se javlja predstava o meridijanima trostrukog grejača i perikarda, koji objedinjuju sve ostale funkcije organizma.

Istočna medicina izdvaja u organizmu čoveka dvanaest sistema koji vrše 12 osnovnih fizioloških funkcija. Oni nose naziv meridijani. Svaki meridijan se zove prema organu koji određuje njegovu funkciju. U skladu s teorijom Jin-Jang, meridijani formiraju 6 parova. Šest jin i šest jang.

Jin meridijani reflektuju one organe (tzv.“puni organi“) koji vrše funkciju sakupljanja i prerade materija i energije u organizmu, tu dakle svrstavamo pluća, slezinu, srce, bubrege, perikard (srčana kesa) i jetru.

Jang meridijanima više odgovaraju šuplji organi koji vrše funkciju izlučivanja, a to su debelo i tanko crevo, mokraćna bešika, zučna kesa. .

Kod Jang sindroma (punoća) treba delovati umirujuće, kod Jin-sindroma (praznina) potrebno je organe stimulirati.

Energija prolazi kroz sistem meridijana u skladu sa dnevnim ritmom. Na svakih 2 sata energija u određenom meridijanu dostiže svoj maksimum. U to vreme najaktivniji je odgovarajući fiziološki sistem i taj meridijan je najosetljiviji na spoljni nadražaj. Kruženje energije polazi od pluća, energija potom prolazi kroz svih 12 meridijana za 24 časa.